Własność prawa do publikacji: standaryzacja filmów zawierających wiele utworów muzycznych

Filmy w YouTube mogą zawierać wiele utworów muzycznych. Może się tak zdarzyć w różnych przypadkach, np. w filmach zawierających tzw. składanki. Takie filmy mogą być przyczyną skomplikowanych sytuacji związanych z własnością, ze względu na liczbę nagrań dźwiękowych lub kompozycji, wobec których zostały zgłoszone roszczenia. W przypadku występowania wielu utworów muzycznych ważne jest, aby wydawcy podawali dokładne informacje na temat udziału we własności. W ramach tego zagadnienia wyróżniamy 3 główne scenariusze. W każdym z nich istnieją odpowiednie sprawdzone metody postępowania dla wydawców, którzy zgłaszają roszczenia:

Playlisty z jednym filmem (często mylone ze „składanką”)

W takich filmach ścieżka dźwiękowa to wiele osobnych utworów muzycznych (zazwyczaj w pełnych wersjach) odtwarzanych po kolei w formie playlisty zawartej w jednym filmie. Często roszczenie do każdego utworu w filmie jest zgłaszane przez inny zasób nagrania dźwiękowego.

Takie przypadki są rozwiązywane za pomocą zwykłego zgłaszania roszczeń lub powiązania:

1. Wydawcy powinni powiązać współdzielone kompozycje ze wszystkimi zasobami nagrania dźwiękowego, które zgłaszają roszczenia do filmu.
2. Jeśli odpowiednie nagranie dźwiękowe nie zgłasza roszczeń do danego filmu, wydawca powinien podjąć bezpośrednią współpracę z partnerem, który kontroluje nagranie dźwiękowe, i poprosić go o zgłoszenie roszczenia do filmu za pomocą odpowiedniego zasobu.

Należy pamiętać, że takie filmy nie są „składankami”, chociaż mają podobne cechy.

Film z możliwością zgłaszania roszczeń wyłącznie przez sieć, niepoprawne nagranie dźwiękowe/ teledysk/ utwór audio (lub ich brak)

Ścieżka dźwiękowa w takich filmach to łączące się ze sobą utwory, które jednak można rozróżnić (np. użytkownik śpiewa a cappella i płynnie przechodzi między utworami, tak jak w przypadku „składanki”). Partnerzy z wytwórni zgłaszają czasami roszczenia do tych filmów, korzystając z co najmniej jednego zasobu nagrania dźwiękowego do oficjalnego oryginalnego nagrania, mimo że oryginalne nagrania nie są w filmie używane. Nie jest to właściwe podejście.

1. Wydawcy powinni najpierw wyszukać istniejące zasoby nagrania dźwiękowego, które obejmują całą składankę zawartą w filmie (tj. pojedynczy zasób dla wszystkich utworów muzycznych wykonanych przez wykonawcę w filmie). Jeśli taki zasób zostanie odnaleziony, należy przejść do następnej sekcji („Składanka z towarzyszącym nagraniem dźwiękowym/ teledyskiem/ utworem audio”).
2. Jeśli nie znaleziono nagrań dźwiękowych, które obejmują składankę, można skorzystać z zasobów współdzielonej kompozycji, aby bezpośrednio zgłosić roszczenie do filmu. Wypłata zostanie naliczona automatycznie, proporcjonalnie do liczby zgłoszonych do filmu roszczeń, które dotyczą kompozycji. Jeśli wydawca kontroluje wiele kompozycji w składance, powinien zgłosić roszczenie dla każdej z nich.
3. Ważne jest, aby poprosić wszystkich właścicieli nagrań dźwiękowych, których nie dotyczy wyłączna możliwość zgłaszania roszczeń przez sieć, o usunięcie swoich roszczeń. Przykładowo, jeśli oficjalny główny zasób nagrania dźwiękowego popularnego utworu zgłosił roszczenie do coveru tego utworu, wydawca powinien poprosić wytwórnię o rezygnację z roszczenia.

Podobnie jak w poprzednim przypadku, filmy te nie zawsze są „składankami” i własność może być określana za pomocą zwykłego zgłaszania roszczeń lub powiązania.

Składanka z towarzyszącym nagraniem dźwiękowym/ teledyskiem/ utworem audio

W takich przypadkach film jest przedmiotem roszczenia pojedynczego nagrania dźwiękowego/ teledysku/ utworu audio, który obejmuje całą składankę i wszystkie utwory w niej zawarte. Jeśli w takich filmach wielu wydawców próbuje umieścić swoje poszczególne kompozycje w nagraniu dźwiękowym, dochodzi do konfliktu, ponieważ zasób, który zgłosił roszczenie do filmu, jest w rzeczywistości reprezentatywny dla wielu utworów muzycznych. Wydawcy powinni wspólnie przedstawić dokładne informacje dotyczące własności, ale powinni być również otwarci na podjęcie następujących kroków, aby przyspieszyć ten proces:

1. Wydawca znajduje konkretny zasób nagrania dźwiękowego dla danej składanki i odsłuchuje jej, aby określić łączną liczbę zawartych w składance kompozycji. Uwaga: w przypadku tej metody nie określa się liczby powtórzeń danych kompozycji ani ich długości – tylko ogólną liczbę różnych kompozycji.
2. Następnie partner tworzy nowy zasób współdzielonej kompozycji, właściwy dla składanki, zamiast korzystać z istniejącego zasobu współdzielonej kompozycji zawartej w składance kompozycji.
3. Aby obliczyć procent udziału we własności, wydawca mnoży procent własności w poszczególnych kompozycjach razy 1 podzielone przez liczbę kompozycji w składance.

Przykład:

• Utwór „Składanka” jest reprezentowany przez zasób nagrania dźwiękowego „Zasób nagrania dźwiękowego – Składanka”. Składanka zawiera 4 różne kompozycje – „Utwór 1”, „Utwór 2” itd.
• Wydawca A może przedstawić licencję na odtwarzanie dla 40% Utworu 1 i 20% Utworu 2 na całym świecie.
• Wydawca A lokalizuje „Zasób nagrania dźwiękowego – Składanka” i odsłuchuje plik referencyjny. Okazuje się, że składanka zawiera 4 kompozycje („Utwór 1”, „Utwór 2” itd.). 1 podzielone przez 4 = 0,25, co oznacza, że każda kompozycja stanowi 25% składanki.
• Wydawca A tworzy nowy zasób współdzielonej kompozycji, reprezentujący unikalny wkład tego wydawcy w składankę – „Zasób współdzielonej kompozycji – Składanka”. Bardzo ważne jest, aby różnił on się od istniejących zasobów współdzielonej kompozycji w odniesieniu do Utworów 1 i 2.
• Jako że wydawca A może przedstawić licencję dla 40% Utworu 1 i 20% Utworu 2, będzie miał następujący udział w prawie własności do nowego zasobu współdzielonej kompozycji składanki: (40% własności * 25% składanki) + (20% własności * 25% składanki) = 15%
• Wydawca A umieszcza „Zasób współdzielonej kompozycji – Składanka” w „Zasobie nagrania dźwiękowego – Składanka”.